İnsanlar doğası gereği acımasız değiller. Bu karakter özellikleri, diğer bireylerle olumsuz deneyimlerin bir sonucu olarak elde edilir. Bir zamanlar çok şiddetli ağrı yaşayan bir kişi için bir tür koruyucu kabuk görevi görürler.
Çoğunlukla, doğa gereği insanlar acımasız değildir. Diğer kişiliklerle iletişim ve etkileşim sonucu olurlar. Hepimiz farklıyız - biri daha duyarlı ve nazik, biri soğuk ve bencil. Hepimiz bu dünyaya belirli dersler almak için geliyoruz.
İletişim süreci kolay değildir. Zorluklardan ve acı çeken insanlar yumuşak ve sıcak kalpli olurlar, ancak hepsi değil. Birisi hayatın acımasız ve adaletsiz olsaydı, aynı madeni parayla cevap verme hakkına sahip olduğuna kendileri karar verir.
Çoğu durumda, zulmün tezahürü gizli bir iç ağrı ve kendini savunmadır. Bilinçaltındaki bir birey zayıf, savunmasız ve terk edilmiş hisseder, ancak bunu kabul etmek istemez. Zulmün tezahürlerinin bir güç ve karakter gösterisi olduğuna inanıyor.
Ayrıca, zulüm her bakımdan yeterince müreffeh bir insanda bulunabilir. Bu, bir kişi hayatında zorluklar ve zorluklar yaşamadığında olur. Başka birine zarar verebileceğini anlamıyor.
Kişiliğin sadizm ve zulüm gibi psikolojik sapmaları birbirine çok benzer ve genellikle birlikte ortaya çıkar. Bu özellikle gençler için geçerlidir.