Aşk, herkesin hayatında olan çok canlı bir duygudur. Ancak bazen bir insanın tüm hayatı boyunca eşlik eder ve bazen iz bırakmadan geçer. Bilim adamları uzun zamandır bu duyguların nedenini bulmaya, ortaya çıkma mekanizmasını anlamaya çalışıyorlar.
Bugün, birçok psikolog sevgiyi çeşitli bileşenlere ayırır: aşk, tutku veya gerçek aşk. Birincisi gençlikte gerçekleşir, canlı izlenimler ile karakterize edilir, fiziksel belirtiler taşımayabilir, eşin idealizasyonu, nitelikleri gerçekleşir. Tutku daha çok cinsel çekim ile ilişkilidir, dokunsal temaslara dayanır, çift birbirlerinin kollarında olmak ister. Bu daha olgun bir duygu, ama aynı zamanda yok olabilir. Öte yandan aşk, her yıl güçlenen, dönüşen ve derinleşen insanların etkileşimidir. Sevgi sadece bir imaja bağlı değildir, aynı zamanda gerçek bir insanla duygusal bir bağlantıdır.
Aşk kimyadır
İnsanlar buluştuğunda, sevgiyi tetikleyen kimyasal bir süreç meydana gelir. Belirli bir tür, bir kişinin kokusu bu süreci kışkırtabilir. Desteklenirse, uyarılırsa artacaktır. Yani tutku ve sevgi var, ama bunlar gerçek aşkın ilk aşaması. İlk olarak, fiziksel beden maddeye girer, daha sonra beyin müdahale eder, bir kişinin analizi ilişkiye devam etmenize veya her şeyi sona erdirmenize izin verebilir.
İlk birkaç ay içinde vücudun hislerini kontrol etmek çok zordur. Sadece bir ortağa yakın olma arzusu değil, aynı zamanda bir şey yapma, bir şey başarma isteği de vardır. Duygusal arka plan geliştirildi, işler kolay ve basit bir şekilde toplanıyor. Aşıkların bu durumu birkaç yıl sürebilir. Özellikle çift her gün göremediğinde, sıkılmayı başarıyor, bu da genel bir enerji dalgalanmasını pompalıyor.
Sevgi ve tutku, insanın birçok eksikliğine gözlerinizi kapatmanıza izin verir. Bu duygular mevcut olduğunda, aklın sesi neredeyse duyulmaz. İnsanların günlük yaşamda uyum bulmasına, ilişkiler kurmasına yardımcı olan "pembe gözlükler" vardır. Ancak yavaş yavaş geçer ve gerçek ortaya çıkar.