Her insanın kendini geliştirmek için çaba göstermesi gerektiği anlaşılıyor. Bununla birlikte, her şeyin en iyisinde olma arzusunun kendini alevlendirmeye dönüştüğü durumlar vardır.
Fransız mükemmellik - mükemmellikten türetilen "mükemmeliyetçilik" terimi, 19. yüzyılda nispeten yakın zamanda ortaya çıkmıştır. Bugün, psikologlar tarafından tam olarak hayırsever (daha iyi olmak için çabalamak) sorunu değil, herhangi bir hata için patolojik kendi kendini kırbaçlama sorunu olduğu durumlarda ameliyat edilmektedir.
Gerçekten de, bir kişi gölgeler görmediğinde, ancak dünyayı siyah beyaza böldüğünde ciddi bir kişilik problemidir: ya mükemmel ya da hiç. Sonuç olarak, mükemmeliyetçiler stresli durumlarda diğerlerinden daha sıktırlar ve hatta başarısızlıkları temelinde intihara eğilimlidirler. Mükemmeliyetçinin bakış açısına denk gelmeyen en ufak bir eleştiri, kamuoyu kişisel hakaret olarak kabul edilir.
Psikologlar genellikle mükemmeliyetçinin erken çocukluktan çok yüksek taleplerde bulunduğu ailelerde oluştuğuna inanma eğilimindedir. Okulda, böyle bir çocuk "mükemmel öğrenci sendromundan" muzdariptir. Ancak ergenlik döneminde, ya ebeveynlerinin kontrolünden tamamen çıkabilir ya da ideal olma arzusu ağırlaşacaktır.
Yetişkin bir mükemmeliyetçi sadece kendisinden değil, etrafındaki herkesten ciddi taleplerde bulunmaya meyillidir. Aile üyelerine sıkıcı bir şekilde işkence edecek ve eğer patron olsaydı, çalışanlar, onlardan mutlak mükemmellik isteyen. Mükemmeliyetçiler nadiren mutlu olurlar çünkü basit şeylerden nasıl keyif alacaklarını bilmiyorlar.