Bazen çok sayıda insanla çevrili olmasına rağmen insanlar yalnızdır. Geçtiğimiz yüzyıllarda, yalnız bir adam çağrıldı çünkü “kendi başına” idi. Yaşamda, her insanın ikinci bir yarıya, hatta bir aileye sahip olması eğilimi geliştirilmiştir. Hiçbir durumda yalnız kalmamalı, çünkü yalnızlık insan hayatını eziyor.
Tanrı Adem'i yarattı ve bir süre onun için bir kadın yarattıktan sonra onu yalnız bırakmadı, Havva. O zamandan beri, sadece ilişkilerin kendileri değil, aynı zamanda yalnızlığın reddedilmesi anlamına gelen evlilik ilişkileri kurumu doğdu.
Özellikle ergenlik çağındaki çocuklar, dünya görüşlerinin ve tercihlerinin değişmesi nedeniyle kendini yalnız hissedebilirler. Ebeveynler bazen onları anlamıyor, gençlerin hayatlarında önemli olduğunu düşündüğü bazı insanlarla iletişim kurmalarına izin vermiyorlar. Bu nedenlerden dolayı, çocuk kendi kendine kapanır; tam bir ailede yaşıyor gibi görünüyor, ailesi onu seviyor ve kendine karşı iyi bir tutum hissetmiyor. Görünüşe göre hiç kimse onu anlamıyor, yalnız.
İnsanlar kendilerini yalnız hissettiğinde, evlendiklerinde ve evlendiklerinde olur. Böyle bir his, kayıt bürosunda yüksek uçurulmuş kelimelerin konuşulduğu, bir yüzük takıldığı, ancak sevgi ve kalbin sunulmadığı için ortaya çıkar. Bu nedenle insanlar kendilerini yalnız hissederler, çünkü onlarla diğer yarısı arasında manevi akrabalık yoktur.
Bu olmamalı, çünkü doğası gereği yalnızlığı önleyecek güçlü ve mutlu bir evlilik.
Bir kişinin yalnızlıktan kurtulabilmesi için hayatını yeniden düşünmesi gerekir. Akraba ve sevdiklerinizle ilişkilerde her zaman bir uzlaşma bulabilirsiniz. Gerçek arkadaşlar bulmak gerekir, kesinlikle sıkılmanıza izin vermeyeceklerdir.
Ebeveynler çocuklarına dikkat etmeli, çocuklarına düşündüğü gibi yalnız olmadığını kanıtlamalıdır. Yalnızlığın kolayca çok savunmasız bebek ruhları getirebileceği unutulmamalıdır. Çocukların ruhu çok savunmasızdır, bu çok sayıda intiharı doğrulamaktadır.