Hiçbir şey yapmadığımızda, bize iyi bir şey olmaz ve hiçbir gelişme olmaz. Sadece hareket ederek deneme yanılma yoluyla daha fazlasını başarabilirsiniz.
Kendimize her zaman nasıl daha akıllı, daha güçlü, daha güzel, daha başarılı, daha zengin ve benzeri olabileceğimizi soruyoruz. Ama aynı zamanda, bazen bunun için hiçbir şey yapmıyoruz. Bundan sonra, sessizce hayatlarımızdan nefret etmeye ve herkesi suçlamaya başlıyoruz, ama kendimizi değil. Sonra çevremizdeki insanların bizden çok fazla ihtiyaç duyduklarına inanmaya başlıyoruz. Bizim için çok talep ettiklerini. Ya bizi bizim gibi algılayabiliyorlarsa, yönleri ve ortak iyiliği için hiçbir eylemimiz olmasa bile. Ya da belki de beklentilerinin tamamen haklı olduğunu düşünmeliydin. Bizi zaten bir kişi olarak algıladıklarından ve bizden daha fazla bir şey beklediklerinden, ki bu da sürekli gelişiyor ve hareketsiz oturmuyorsak gerçekten yetenekliyiz. Bu fikir iyi bir motivasyon görevi görebilir.
Kendinizi tam kapasite gerçekleştirmeniz gerekir. Ancak, çabalarımızın sonuçlarının başkalarına uygun olmayacağından, hala mutsuz olacaklarından bizi eleştireceğinden korkuyoruz. Genellikle, sürecin kendisinin hepimizin başladığı sonuç olduğunu fark etmeden yarıya indirdiğimizden vazgeçeriz. Ve mükemmel olmasa da, harcanan kuvvetler ve enerji tarafından tamamen haklıdır. Bundan sonra kendimize daha fazla saygı göstermeye başlayacağız. İşimizin herkesi eleştirme hakkı var, ama bu bizim için daha kötü değil, sadece daha iyi. Büyümek, gelişmek için bir yer var. Ana şey hareket etmek, kendine inanmak ve sonucu planlamaktır.
