"Egoizm" kelimesini son derece olumsuz bir bağlamda duyabilirsiniz. Bencil insanlar azarlanır, başkalarının çıkarlarını ihlal ederler, sadece kendi hedefleri tarafından taşınırlar. Bununla birlikte, psikolojik bağlamda, bu terim genellikle olumlu bir çağrışım kazanır ve dünya düşüncesi “rasyonel egoizm” kavramlarını biliyordu. Konsept tarihinin derinleşmesi bunu anlamaya yardımcı olacaktır.
Felsefi bir kavram olarak, egoist (Latin ego - "I" kelimesi) XVIII.Yüzyılda kuruldu. Teorisyenlerinden biri - Helvetius - "rasyonel bencillik" teorisini formüle etti. Fransız düşünür, öz sevginin insan eylemi için temel bir neden olduğuna inanıyordu.
Egoizmin klasik tanımı, bunun kişisel refahın insan etkinliği için tek sebep olduğu bir değerler sistemi olduğunu söylüyor. Bu her zaman başkalarının tamamen ihmal edilmesi anlamına gelmez. Bu yüzden Bentham, en yüksek hazın toplumun ahlaki standartlarına uygun yaşam olduğunu (yani bir egoistin davranışı tüm toplumun iyiliği ile çelişmediğini) savundu. Ancak Rousseau, insanların kendilerini merhamet gösterdiklerini ve kendilerini üstün hissetmek de dahil olmak üzere başkalarına yardım ettiklerini buldu. Mill, gelişim sürecinde bireyin toplumla o kadar sıkı bir şekilde bağlantılı olduğunu, onu kendi ihtiyaçları ile ilişkilendirmeye başladığını yazdı. Feuerbach'ın benzer fikirlerinden yola çıkarak Chernyshevsky, Antropolojik İlkesini Felsefe'de yazdı, Ne Yapmalı?
Geleneksel olarak, egoizm özgeciliğe (Latin alterinden - "öteki") karşıydı, ancak modern psikoloji böyle bir muhalefetten kaçınır. Bir insan toplumda yaşadığı sürece, ihtiyaçları sürekli olarak diğer insanların çıkarlarıyla kesişir. Son yıllardaki teorisyenler rasyonel egoizmi, kendileri ve diğerleri için bakım dengesini korurken, belirli eylemlerin faydalarını rahatsızlıklarla dengeleme ve uzun vadede ilişki kurma yeteneği olarak yorumlamaktadır.
Bir sorun olarak egoizmden bahsetmişken, çoğu zaman kişinin benliğine, benmerkezciliğe aşırı konsantrasyon anlamına gelir. Bu genellikle ebeveynlerin çocuğun tüm kaprislerini aşırı ve mantıksız bir şekilde şımartmasıyla yetiştirilmenin sonucu olur. Büyüyen ve aile yuvasının sıkışık dünyasını terk eden egoist, dünyanın onun etrafında dönmemesi gerçeğiyle karşı karşıyadır. Çoğu zaman, kişisel ilişkilerde, bu tür insanlar onun için rahat bir model üretecek bir ortak bulmaya çalışırlar: arzularını tatmin etmek için kendi çıkarlarını sürekli feda etmek. Ebeveynlere bir tavsiye olarak, psikologlar kendilerine rasyonel egoizm tarafından yönlendirilmelerini önerir: bir çocuğu reddetmeyi öğrenin, fikrini dikkate alın, ancak çocuğu aile hiyerarşisinin üstüne koymayın.