Birçoğu mutluluk, uyum ve mucize hayal eder. Ve tüm yaşamlarını onunla birlikte içinde olduğunu fark etmeden bekleyebiliyorlar … Çocukluktan itibaren, kendi düşüncelerimizle düşünmeye, kendimize ve çevreye kendi gözlerimizle bakmaya ve kendi sözlerimizle konuşmaya alışırız … Geriye bak önce anne babanızın, komşularınızın, öğretmenlerinizin ne düşündüğüne ve söylediklerine her zaman katıldınız mı?
Büyük olasılıkla değil. Ama siz bu inançları kabul ettiniz ve zamanla bu fikirleri kendiniz olarak gördünüz. Öyle değil mi? Kendine neden mutsuz olduğumu, neden hasta olduğunu, neden zengin olmadığını soruyorsun ….. bu liste uzayıp gidiyor. Ve cevap çok basit. Sadece kendini sevmiyorsun! Çocukluğunuzda, kendinizi sevmenin bencillik olduğu öğretildi. Ama aslında - kendinizi sevmek, mutluluğunuz için neye ihtiyacınız olduğunu bilmek ve kendiniz için yapmayı bırakmamaktır. Ve egoizm, kendiniz için neye ihtiyacınız olduğunu bildiğiniz ve başkalarının sizin için yapmasını beklediğiniz zamandır.
Aslında, kendimizi nasıl seveceğimizi bilmiyoruz. Ve buna hemen tanıklık eden ilk şey, nasıl ve ne yediğimiz, nasıl tedavi edildiğimiz, durumlara nasıl tepki verdiğimizdir. Ve kendi deneyimlerimden şunu söyleyebilirim: kendinizi sevmek kolay değil, ama gerçekten istiyorsanız, sadece başlamak zorundasınız ve geri dönmek istemiyorsunuz!
Öz-sevgi bir tür ruhsal aydınlanmadır ve her zaman bir şeydir. Benim durumumda, aynadaki kendi yansımasıydı. 40 yaşında ona bakmamaya çalıştım ve bir fotoğrafçı ortaya çıktığında hemen onun görüş alanından kayboldum. Bu tanıdık mı? Kendimi mutsuz hissettiğimi söylemek istemiyorum. Hayatta her şey bana uygun - kocam, çocuklar, iş …. ama ben değil. Ve sonra, genellikle olduğu gibi (doğru zamanda ve doğru yerde), K. Monastyrsky "Fonksiyonel Beslenme" kitabına rastladım. İki gün sonra okudum, sanki bir macera romanı ya da bir dedektif hikayesi gibi!
Asla diyete gitmedim, kelimeyi hiç sevmiyorum. Burada bir yaşam tarzından, bir beslenme tarzından bahsediyorduk. Ve kararımı verdim! Yeniden inşa etmek zordu. Beynimiz bundan pek hoşlanmıyor. Zihin yeni gerçekliğe gayretle direnir. Ama lütfen, onun hileleriyle asla kandırılmayın! Sonuçta, vücudunuz cüruflanırsa, gelişigüzel yerseniz, gelişigüzel düşünürsünüz. Sürekli durgunlaşacak veya daireler çizeceksiniz. Ve ilerlemelisin. Şimdi diyorsun ki: "Ah Tanrım! Bunu kaç kez duyduk! Yeni bir şey yok!" Evet, mümkün. Ama etrafa baktığımda, çoğu insanın fazlasıyla yeterli bilgiye sahip olduğunu üzülerek buluyorum, ama kendileri üzerinde gerçek bir çalışma yok. Neden, neden kendini bu kadar sevmiyorsun ???
Vücut temizlendiğinde (bunun nasıl yapılacağı önemli değildir - diyetler, ayrı beslenme, oruç veya başka bir şeyle), ruh da temizlenmeye başlar. Ve tüm bu zaman boyunca kendinizi gerçekten sevmediğinizi anlıyorsunuz. İllüzyonlarla yaşadınız … Beyninizin istediği şeyi (esas olarak glikoz) yediniz, vücudun gerçekten ihtiyaç duyduğu şeyi değil. Ama beden bizi seven, öğreten, bizimle ilgilenen ilk arkadaşımızdır.
Bir düşünün, vücudu temizleyerek başlayın. Sadece bununla başla! Gerçekten başlayın - sevgi ve şükranla! Ve kesinlikle içinizde mutluluk ve uyum hissedeceksiniz. Ama aklına verme! Kalbinle düşün!