Genelde ailede sevgi yiyen hayat olduğu kabul edilir: ev işleri, küçük çocuklar, köstebek günü ve kirli bornozlar. Aslında, bir kadının sevgisi kaybolduğunda bir ailede sevgi kaybolur.
Kendine karşı sevgisiz bir kadın soyu tükenmiş bir görünümdür, onun yanında can sıkıntısıdır, bir erkeğin rutin ve alçaltılmış bir elidir.
Bir kadının içindeyken kendini sevdiği zaman, kendisine nasıl değer vereceğini bilir ve kendine bakmak ister. Gülümsemek, flört etmek, yeni bir şey denemek ve kendini mutlu etmek istiyor. Kendisine sormaktan yorulmuyor: şimdi ne istiyorum ve bunun için ne yapabilirim, bana bu konuda kim yardımcı olabilir? Prensip olarak, bu hayatta en azından istediği bir şeyi unutmaz.
Bir kadının içindeyken kendisi için sevgi olduğunda, tüm dünyaya, etrafındaki tüm insanlara karşı sevgisi vardır. Ve hissediliyor, çağırıyor, bu iç sevinci dokunmak istiyorum. Arka plan sıcaklığı ve sevinci çözmek istediğim gizem haline geliyor: İçinde sahip olmadığım şey nedir? Bunu nasıl yapıyor? Onu böyle yapan nedir? Ya ben de yapabilirsem? Ve her yerde sezgisel olarak uzanan bu enerji haline gelir.
Bir kadının kendisi için sevgisi olduğunda, hiçbir kirli cüppe kendi varlığı ile kendi etrafında yarattığı gerçeği değiştiremez. Ne giydiğine, manikürüne sahip olup olmadığına ve her gün hangi zorlukların üstesinden geldiğine bakılmaksızın yanında olmak istiyorum.
Bir kadının içindeyken kendini sevdiği zaman, başkasının onu sevip sevmediğini umursamaz. Zaten sevgiyle dolu ve bu sevgiyi yeterince dolu. Ama en paradoksal şekilde, o zaman diğerleri onu sevmeye başladı. İlk başta kendi kocası dahil.
Bir kadının kendine olan sevgisi, kocasının günlük hassasiyetinin ve ona gösterilen bakımın anahtarıdır. Gülüşü ve neşesi - bir erkeğin bu mutluluğun kendisinden yeterince yararlanabilmesi için onu daha da mutlu etmesini sağlayan şey budur. Her gün ve her dakika.