Size bir hafta, hatta bir yıl boyunca bir sorundan bahseden ama hiç çözemeyen arkadaşlarınız veya tanıdıklarınız var mı? Böyle bir kişiye bakıyorsunuz ve şaşırıyorsunuz: “Peki, o zaman her şey sadece birkaç adımda çözülebilir. Neden hiçbir şey yapmıyor ve acı çekmeye devam ediyor?” Bu kişinin kolayca çözülebilen bir sorunun gölgesinde nasıl bu kadar uzun yaşayabileceği sizi şaşırtıyor. Bu kadar basit mi?
Birinin durumla zaman zaman başa çıkamamasının nedenleri neler olabilir ve ona yardım etme şansı var mı? Ve en önemlisi: gerekli mi?
1. Mağdurun hayali sendromu. Bazıları acı çeker çünkü sadece acı çekmeyi severler. Daha doğrusu, onlar bile acı çekmezler, ancak bu hissi severler, tadını çıkarırlar. Dikkat eksikliği nedeniyle, bazıları temel acıma için can atıyor ve bu nedenle sürekli çözülmemiş bir sorun hakkındaki hikayeleri bu ihtiyacı karşılıyor. Diğerleri esasen durumun kendisinden hoşlanırlar ve burada koşullara rehin oldukları iddia edilir. Ancak genel olarak rehineler değil, bu durumun diktatörleri.
Örneğin, bir kız erkeklerin sürekli onu bezdirdiğinden, onlarla savaşmaktan yorulduğundan, dışarı çıkmaktan korktuğundan ve bir gün onu çağırdığından şikayet eder. Ona bakıyorsunuz ve bunun anlaşılabilir olduğunu anlıyorsunuz: görünüşü o kadar kışkırtıcı ki başka türlü olamaz. Ve takıntılı bir fanın burada hoş karşılanmadığını sert bir şekilde açıklaması yeterlidir ve bu yeterli olacaktır. Ama bir kız ne yapar? Dışa doğru değişmez. Ve güvenli bir şekilde onu aramaya devam eden takipçiyi şakacı bir şekilde reddediyor. Bunu neden yapıyor? Çünkü bu durumu seviyor. O zaman neden bu durumu bir sorun şeklinde sarar ve şikayet eder? İnsanların dünyasını yöneten bir diktatör değil kurban gibi görünmek.
2. Tipik tembellik. Bazı problemler sadece daha iyi sonuçlar elde etmek için daha fazla şey yapmak için çok tembel oldukları için çözülmez.
Örneğin, birisi çok fazla potansiyele sahip olduğundan şikayet ediyor, ancak gelişimi için hiçbir fırsat yok. Karşılaştırma için, fabrikadaki basit bir çalışkan, az para için ve şimdi her zaman görevlerini başarıyla yerine getirir ve daha sonra ustaya bunları veya bu "söveleri" nasıl çıkaracağını söyler. Genel olarak, kendisi çok mükemmel bir usta olabilir. Ama aynı “but” lardan çok fazla var. Kabuk almanız gerekiyor, ancak bunun için zaman ayırmanız, kurslara kaydolmanız ve eğitim için çok küçük bir maaşın bir kısmını harcamanız gerekiyor. Ve sonra her gün bir eğitim kurumuna gitmek ya da bunun için başka bir şehirde yaşamak … Ne diyebilirim - tembellik.
3. Başarısızlık korkusu. İnsanlar soruna somut bir çözüm almaktan korkuyorlar, çünkü çökmekten korkuyorlar. Alışmadıkları bir şeyi görmekten çok, bu sorunun varlığına katlanmak için her gün hazırlar.
Örneğin, doğum izninde, henüz deneyim kazanmak için yeterli zamana sahip olmayan genç bir kadın, mükemmel bir terzi olduğu için tamamen emir alabilir. Ancak başaramayacağı korkusu, arkadaşlarından sadece nadir emirler almasına, yıldırım değiştirmesine ve pantolonunu kesmesine izin veriyor. “Farklı arkadaş siparişlerinden öğreneceğim ve daha sonra ağda zaten bir reklam yayınlayacağım” diye düşünüyor. Ve bu iddiasız yolla, kendini hedeften uzaklaştırıyor. Sonuç olarak, emirleri için acıklı pennies alır ve hayatın yeterli olmadığından şikayet eder.
4. Hala zaman var. Birisi sorunu ertesi gün değiştirebilir, çünkü her şey ona bugünlerde toplu olarak sahip olduğu ve bu soruna henüz bir şey olmayacak gibi görünüyor.
Örneğin, bir kız duygusal sorunları nedeniyle kilo verdi. Hızla kilo vermeye başladı. Ama sonunda, o kadar zayıf bir hale geldi ki, yardımsız bir tıbbi gözle - anoreksi görebilirsiniz. Acil tıbbi müdahale gereklidir. Ama işe gitmeye devam ediyor, orada kırk kilogramı zor alıyor. Ve her gün daha çok kayboluyor. Evet, zaten "şişman" olmadığını anlıyor. Uzun aylardır şişman değil. Ama yine de kilo almanın kilo vermek kadar kolay olduğunu düşünüyor. Doktora gitmeyi bırakıyor, kalbinin her gün pratik olarak taburcu bir alet gibi hale geldiğini bile fark etmiyor. Evet, zamanı var. Ama bittiğinde neden rahatsız oluyorsun?
5. Sorunu görmüyorum - bu var olmadığı anlamına geliyor.
Birisi uzun zamandır devam eden bir problemi çözmez, çünkü özünü anlamadığı için görmez.
Örneğin, düğünden sonra bir koca ve genç bir eş, kayınvalidesi ile evine yerleşti. Her gün işe gidiyor ve geldiğinde, annesi ve eşi arasında ortaya çıkan ilişkinin nüanslarını araştırmak istemiyor. Ve karım sadece kızgınlık ve zihinsel acıdan duvara tırmanmak istiyor. Bütün gün sadece sitemleri dinledi, bunu yapamadı ve başaramadı. Ve böyle fantastik bir adam nasıl bu aptallıkla evlendi. Bu iç çatışmayı çözmek için, yalnızca bir eyleme ihtiyacınız vardır - ayrı bir konut bulmak için. Ancak bunun için eş sorunu görmeli, kadının durumunu hissetmelidir. Sessiz olacak veya çığlıklarda kırılacak olsa da, duyması pek olası değildir.
İnsanların durgun sorunları çözmemesinin birçok nedeni olabilir. Ve bu nedenleri anlamak önemlidir. Sonra kimin dinleyeceği, kimsenin durumun farklı bir görüşünü önereceği ve kimlerin harekete geçmesi gerektiği açıktır.