Bir insanı sevmek her zaman kolay ve basit değildir. Bunu profesyonel olarak yapan insanlar var - hayırseverler. Hayır kurumları düzenler, paralarını orada bağışlarlar ve yoksulların sorunlarını ve ihtiyaçlarını incelerler.
Hayırseverliğin (hayırseverlik) tezahürünün ilk biçimleri muhtemelen bir kabile veya bir ailede insanların karşılıklı yardımı ve karşılıklı yardımıdır. Dini gruplar “yabancılara” ilk kez yardım etmeye başladı. Bir kabile toplumunda, başkalarına yardım etmek, daha fakir ve zayıf olanlara hediyeler sunmak ve fazlalık ürünleri dağıtmak ifade edildi. O zaman hayırsever (yardım eden kişi) ile yardıma ihtiyacı olan kişi arasında ilişkiler şekillenmeye başladı.
Bu kavramın tanımlanması ve tanımı M.Ö. V. yüzyılda Eski Yunanistan'da meydana geldi. Ama sonra insanlar hayırseverliği tanrılara bağladılar. Sadece MÖ 4. yüzyılda başkalarına sempati duyan bir hayırsever olarak adlandırmaya başladılar. Aristoteles ve Platon, yardım kuruluşunun devlet tarafından yapılması gerektiğine inanıyorlardı.
Daha sonra, Roma Katolik Kilisesi hayırsever faaliyetleri devraldı. On yedinci yüzyılda, kilise artık tek hayırsever değildi. Devlet yine muhtaçlara yardım etmeye başladı. Faydalar dağıtılmaya başlandı ve yoksullar için evler ve hastaneler kuruldu.
On dokuzuncu yüzyılda, bu yardımı sağlayabilecek kuruluşlar tarafından kurulan, yoksullara yardım eden ilk fonlar kuruldu. Bu yüzyılın sonunda, özel bireyler zaten hayır işleriyle ilgileniyorlar.
Modern iş adamları ve varlıklı insanlar genellikle vakıflara bağışta bulunurlar. Fonlar zaten ihtiyacı olanlara fon dağıtmaktadır. Farklı yapılır - kişinin kendisi yardım edeceğini seçer. Sonucu görmek isteyenler de - canlanmış bir tiyatro veya kurtarılmış bir çocuk, yeni bir anaokulu veya ilaç tedavisi kliniği.
Toplum zengin bir kişiden, hayırsever girişimcilerden yardım bekler, böylece devletin saygınlığını ve olumlu takdirini kazanır.