İçinde her şeyin kontrolden çıktığı bir insan kategorisi var. Ve bir aydan fazla, hatta bir yıldan fazla ve bazen yaşam boyunca devam eder. Tekrar dener, tekrar dener, harekete geçer ve başarısız olurlar. Her zaman, her gün, aynı şey. Bu insanlara kaybeden denir.
Ancak bu konuda her şey o kadar basit ve açık değil. Kaybedenler de farklıdır: bazıları çevrelerini böyle düşünür, diğerleri sadece kendilerini markalaştırır. Bazıları hayattaki büyük bir kayıptan sonra kader için şımarık hissetmeyi bırakır, daha sonra tekrar yükselemezler. Diğerleri her gün küçük engellerle karşılaşıyor. Kaybedenleri ve tüm kötümserleri arayamazsınız, çünkü aralarında birçok başarılı insan var. Oysa şans tekrar tekrar aşılamaz iyimserlerden uzaklaştırılabilir. Her şey için başkalarını ve koşulları suçlayan şanssız insanlar var ve hayatları için tam sorumluluk alan kişiler var.
İlginç bir gerçek, her bireyin hırsları ve onlara ulaşma olasılıklarının kaybeden kişinin farkındalığını büyük ölçüde etkilemesidir. Tüm hayatı boyunca yerel konut ofisinde çalışmış bir tesisatçı olarak pozisyonlarından kesinlikle memnun olan insanlar var. Ve ünlü bir sanatçı olmayı hayal eden, ancak bunu başaramayan başka bir kişi, kaderinden sonsuza dek memnun kalmayacak. İyi bir gelire sahip olmasına rağmen, bir tesisatçının gelirinden kat kat daha fazla.
Bu nedenle kaybedenlerin tek bir gerçek tanımını vermek çok zordur. Kesin bir cevap vermeye ne kadar uğraşırsak çalışalım, herkes bu dünyada kendini kendi yoluyla algılayacaktır.
Bununla birlikte, kendilerini kaybedenlerin klanı olarak görenlerin ortak bir yanı vardır. Her biri, yaşamda istenileni başarmak için belirli bir kaç kez denemiş ve başarısız olmuş, başka bir “düşmeden” sonra “ayağa kalkma” gücünü bulamamaktadır. Böyle bir kişi kendine olan inancını kaybeder. Ve sonra onun kırık ruhu ona karşı çalışmaya başlar. Bu kişi hareket etmeye ve bir şeyler yapmaya devam etse bile, korku ve güvensizlikten musallat olacak. Ve neden tüm gücünüzü kesinlikle başarısız olacak ve acı getirecek bir şeye koyuyorsunuz? Çok fazla güvenmemeniz için herkesi (kendiniz dahil) hemen uyarmak daha iyidir. Ya da belki de “kötü kaya” nın onun üzerinde asılı olduğunu ve iyi bir şeye yol açmayacağını rapor edin.
Bu dünyadaki değersizliğine inanan, kaybeden bilinçsizce sıkıntı çekmeye başlar. Onun için kârsız olanı seçer. Kendinizi deneme şansınızın olduğu yere gitmekten korkuyor. En ufak bir tehlikede kavga etmeden teslim olur. Bu yüzden arkadaşlarınızı ve işinizi, sevdiklerinizi ve son benlik saygınızı kaybetmek çok kolaydır. Er ya da geç goryan'a olan tam olarak budur. Bu hiç şüphesiz yoksulluklarına olan inançlarını daha da kök salmıştı.
Peki neden bazıları pahasına başarılı olurken diğerleri çabucak vazgeçiyor? Bunun birkaç nedeni olabilir.
1. Bu insanlar doğal olarak şüpheli, yönlendiricidir ve başkalarının görüşlerine tabidir. İlk başarısızlıklar ve bunların toplum tarafından değerlendirilmesi, zaten kararsız olan kendine güven ve eylemlerini güçlü bir şekilde etkiler. Kendime dikkat etmemek için kaçmak, saklanmak ve asla başka bir şey yapmak istemiyorum.
2. Düşük stres direnci. Bu tür bir yetkili toplumun değerlendirmesi olmasa bile, kaybedenler hızla yaşamdan hayal kırıklığına uğrayabilirler. Bir kez "kara şerit" - almak ve böyle insanlar tüm yaşam yokuş aşağı gitti düşünmeye hazır.
3. Hayatta kaybeden olmak zor bir çocukluğa yardımcı olur. Bu dönemde destek ve yardım eksikliği. Çoğu zaman çocuklar rahatsız ebeveynlerden duyarlar: “saçmalık”, “sürtük”, “doğru bir şey yapamazsınız”, “sizin gibi insanlar hayatta hiçbir şey yapmazlar” - bir kişinin kendini kanıtlayabildiği yaşta, bu insanlar zaten kırılmış, zayıf istekli ve deneyimsiz. Bu durumda başarısızlıklar, onlarla nasıl başa çıkacağını bilmeyenlerin kafasına dökülür.
4. Depresyon. Bu, ruh halinde geçici bir bozulma değil, gerçek klinik depresyon ile ilgilidir. Bu durumda, insanlar hayatta çok şey değiştirmek ister, ancak sadece güç yoktur ve irade felç olur. Bu durumda, zamanında bir uzmana danışmak çok önemlidir.