İster beğenelim ister beğenmesiz, diğer insanların beklentilerine uyum sağlamak zorundayız. Bu ne kadar mutluluk getirir?.. Ama öyle görünüyor ki, "beyaz kargalar" var - burada ayarlanmıyorlar; istedikleri gibi yaşa - gerçekten mutlu olan bu! Öyle mi? Zulüm görmesi ve yanlış anlaşılması, insanlar tarafından reddedilmesi. Bu yol ya ruh olarak ya da yakın hasta insanlardır.
Başkalarına uyum sağlamak ya da sadece kendi uğruna yaşamak yarım önlemdir.
1. Reddetme ve kınamadan çok korkan insanların yaşamı dış koşullara tabidir: “aranan bir uzmanlık alanı” almak için "prestijli bir üniversiteye" girerler; "doğmuş - çalışılmış - evli - çocuk doğurmuş - büyük ve arkadaşça bir ailenin yanında öldü" standart senaryosuna göre yaşamaya çalışın; çatışmalardan kaçınmaya çalışın, ayakta durmayın.
“Her şey” var: kariyer, maaş, araba, yazlık ev ve hafta sonları barbekü. Ancak, bir sonraki yaşam krizine ulaştıktan sonra, genellikle bu insanlar boşluk yaşıyorlar, hayatlarındaki hiçbir şeyden memnun değiller, gerçekten ne istediklerini gerçekten anlayamıyorlar.
2. Egolarına çok değer veren ve diğer insanlarla ortak bir dil bulmak için vazgeçmeye hazır olmayan isyancıların ve “beyaz kargaların” yaşamı ebedi bir mücadeledir, kalıcı bir çatışmadır. Desenleri gözyaşı dökerler, kapaktan örtüye kesilirler, altta ya da dilenci yaşarlar, ancak aynı zamanda kendi şeylerini yapmaya devam ederler, kendilerinin doğru olduğunu düşündükleri gibi yaşarlar. Tüm standart kural ve ilkeleri ihlal ediyorlar.
Bu insanların yaşamlarının sonuçları tahmin edilemez. Er ya da geç, toplum onların içindeki yetenekleri fark edebilir ve ölümünden sonra rehabilitasyon yapabilir. Ancak bu olmayabilir. Kendini savunan bir kişi, temsil ettiği, reddedilen ve yanlış anlaşılanın değerini gerçekten anlama fırsatından mahrumdur. Bu insanların gerçekçiliği ve uyarlanabilirliği genellikle son derece düşük düzeydedir.