Ölüm varoluşsal bir gerçekliktir. İstesek de istemesek de öyle. Sonluluğu gerçeği ile uzlaşan bir kişi, yaşamın gerçek değerini anlar ve bundan nasıl zevk alacağını bilir. Neden kaçınamayacağınız bir şey için endişelenmelisiniz? Ve yine de, sevgili halkımız bizi terk ettiğinde, duygular başlarımızla kaplıdır. Kaybın acısı o kadar güçlü ki delilik eşiğinde gibi görünüyorsunuz.
Kederin ikamet süresi 5 aşamadan geçer:
- İlk aşama, bir kişinin üzücü haberi öğrendiği andan başlar. İlk reaksiyon inkâr. Ona söylediklerine inanmak istemiyor, konuşmacıya birkaç kez “duyamıyor” ve sorabiliyor. Kafamda dolaşan düşünceler: “Belki bu bir hatadır?”, “Sanırım hepimiz bunu hayal ediyorum, ” “Bu olamaz, ” vb. Böylece, bir kişi inatla şok edici bir gerçekliğe izin vermemeye, zihinsel acıdan kaçınmaya, kendini acı çekmeye karşı korumaya çalışır. Bu fenomen psikolojik bir savunmadır. Şu anda nesnel düşünebiliyor, gerçeklik çarpıtılmış olarak algılanıyor.
- Sonra saldırganlık gelir - olanlara daha aktif bir direnç, suçluyu bulma ve cezalandırma arzusu. Kural olarak, haberleri getirenler kolun altına düşer. Ve çoğu zaman bir kişi adresindeki agresif eylemleri yönlendirebilir. Bütün bağırsakları çığlık atıyor ve sinirleniyor, acı veren bir şey almak istemiyor. “Kim suçlayacak?”, “Bu haksız!”, “Neden tam olarak o?” - Benzer sorular tüm bilinci dolduruyor.
- İkinci aşamada saldırganlık yardımı ile hiçbir şeyi değiştiremeyen kederli kişi yaşam ve Tanrı ile pazarlık etmeye başlar: "Bunu yapmayacağım, ya da sadece, her şeyin geri dönmesine izin verin, uyanıyorum, her şey bir hata olacak …" bir mucize, her şeyi değiştirme fırsatı. Bazıları kiliseye gider, bazıları büyücülerin hizmetlerine başvurur, diğerleri sadece dua eder - eylemler her şey olabilir, ancak hepsi gerçekliği değiştirmeyi amaçlamaktadır.
- Direnmek için çok fazla güç gerekiyor ve bir kişinin enerjisi kesildikten sonra bir depresyon dönemi devreye giriyor. Hiçbir şey yardımcı olmaz: gözyaşı yok, hareket yok. Eller düşer, her şeye olan ilgi kaybolur, ilgisizlik başıyla örtülür, bazen bir insan yaşamak istemez, değersiz hisseder. Suçluluk, umutsuzluk ve çaresizlik tecrite yol açar. Sıklıkla yas tutanlar, işkencelerini bir şekilde hafifletmek için aşırı alkol ve uyuşturucu kullanımına başvururlar.
- Son aşama, rahatlama getiren gözyaşları ile karakterizedir. Ölen kişinin olumlu anılarına dikkat çekiliyor. Alçakgönüllülük yaşamın gerçekleri, ölümün kaçınılmazlığı ile birlikte gelir. Azgın duygular yavaş yavaş azalır ve yerine ölen sevilen kişiye sessiz hüzün ve minnettarlık gelir. Bir adam iç desteğini geri kazanır, gelecek için planlar yapmaya başlar.
Bu yüzden ideal biçimde yaşam kaybı var. Ancak bazen aşamalardan birinde uzun süre bir sıkışma meydana gelir. Bu gibi durumlarda, yas tutan kişinin kaynakları yeterli olmadığında, kalan aşamaların uzmanla tamamlanacağı psikolojik destek istemeye değer.