Modern toplumda, çocukların her zaman duyguya neden olması gerektiğini düşünmek gelenekseldir. Ancak çocukların görüşüne giren bazı insanlar sadece tahriş yaşarlar. Bu düşmanlığın ardında ne yatıyor ve bir şeyleri değiştirmek mümkün mü?
Modern toplumda, diğer insanların çocuklarına kayıtsız kalmak garip görünüyor. Kabile toplulukları garip çocuklar için belirli bir sempati göstermese de ve birçok hayvan agresif bir şekilde yabancı yavrulara karşı çıksa da, insanlar hala beklenen hassasiyet eksikliği nedeniyle başkalarını suçlamaya devam ediyor.
Yetişkin ne zaman hakim olur?
Kanadalı bilim adamı Eric Burn teorisine göre, “Ben” iniz üç farklı durumda olabilir: Çocuk, Ebeveyn ve Yetişkin. Ebeveynlerimizin davranışlarını kopyalarız ve hayatlarının senaryosunu hareket ettiririz veya çocuklukta yaptığımız gibi davranırız veya olgun bir yetişkin olarak davranırız.
Çocuğa karşı düşmanlığın arkasında, mümkün olan her şekilde Çocuğun kendiliğindenlik ve duygusallık gibi tezahürlerini kısıtlayan Yetişkin yatması mümkündür. Sebepler farklı olabilir: Çocuklukta şefkatli bir ebeveyn örneğinin olmaması, çocuklukta bu özelliklerin tezahürünün teşvik edilmemesi vb.
Bu nedenle, bir kişi bir çocukla iletişim kurarken alternatif bir seçenekle karşı karşıyadır: ya kendini Çocuk durumuna sokar, bir çocuğun oyununa girer ya da ciddi bir görünüm üstlenerek Yetişkin durumunda kalır. Ebeveynlik durumunda böyle bir kişi rahatsız edici. Bilinçaltı bir düzeyde, birey çocukluğunda almadığı şeyi vermeyi reddeder ve hatta çok şımarık bir çocuğu kıskanır. Ve eğer çocukları aracılığıyla çocuğa sahip olmadığı bir şey vererek eski yaralanmalardan kurtulmaya çalışabilirse, o zaman diğer insanların çocukları sadece "hasta" bölümleri hoş olmayan bir hatırlatmadır.
Sorun nasıl çözülür?
İlk etapta kendinize karşı daha hoşgörülü olun. Çocukların faaliyetlerinin sizi nasıl memnun edeceğini düşünün ve yapın. Bu aptalca görünse de, bu yaklaşım iç çatışmanızı çözmenize yardımcı olacaktır.
Bir kişi maruz kalmaktan korktuğu zaman
Kural olarak, çocuklar duygularının tezahürüne açıkken, yetişkinlerin çoğu gerçek duygularını gizler ve davranışlarını dikkatlice kontrol eder. Dahası, bazen gerçek arzular kendilerinden bile gizlenebilir. Çocuklar çok anlayışlılar ve tören olmadan bizi açığa vurarak garip bir duruma gelebilirler. Ve eğer çocuğumuzu hala susatabilirsek, bir yabancıyı etkileyemeyiz. Bu nedenle rahatsızlık: bir kişi bir şeyi gizlemek istediğinde, bilinçaltı bir seviyede çocuğun onun içinden gördüğünü ve sessiz kalmayacağını hisseder.
Sorun nasıl çözülür?
Kendinize bir mola verin. “Doğru” hissetmek zorunda değilsiniz, duygular kendi işinizdir. Ve eylemlerinizde içinde yaşadığınız toplumun kurallarına uymak zorundaysanız, o zaman duygularınızda yoktur. Kendinize özgürlük verin, ortaya koyacağınız hiçbir şey kalmayacak.
Bir kişi kusurunu fark ettiğinde
Genellikle, diğer insanların çocuklarıyla birlikte, ebeveyn olarak başarısızlığımızın farkına varırız. Bizden daha yumuşak veya daha şiddetli olan başka bir çocuğun ebeveyninin bizi mahkum edeceği korkusuyla savunma pozisyonu alıyoruz. Bu nedenle, bir başkasının bebeğini kötü huylu, çok gürültülü ve yaramaz olarak görüyoruz.
Akıl yürütme, şu mantığa güveniriz: eğer bir başkasının çocuğu kötü davranırsa, ebeveyni onu kötü eğitir ve çocuğunu farklı şekilde eğitiriz ve bu nedenle iyi yaparız. Ve bu durumda, diğer insanların çocukları için sevmemek, düşük benlik saygısının ve eylemlerinin doğruluğunun doğrulandığını teyit etme arzusunun bir göstergesidir.
Sorun nasıl çözülür?
Ebeveynlik yönteminizi değerlendirme konusunda endişelenmeyi bırakın. İdeal ebeveyn yoktur, göreviniz çocuğunuza mümkün olan her şeyi ve en önemlisi sevgi ve bakım vermektir. Adresinizdeki bir ebeveyn olarak eleştiriden neden bu kadar korktuğunuzu anlayın ve bu korkudan kurtulun.